Ένα κείμενο στη μνήμη όσων δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή Το ημερολόγιο δείχνει 1 η του Μάρτη, λεπτά βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή κοσμούν τα χέρια εκείνων που δεν θέλουν να τους ‘πιάσει’ ο ήλιος όταν προβάλλει στον ουρανό, και η φύση διακριτικά ξυπνά από τη νάρκη του χειμώνα. Και να που προβάλλουν οι πρώτοι καρποί της φύσης. Και κάτι μέσα μας, μέσα στους ανθρώπους, φαίνεται να ξυπνά, να βγαίνει από τη ‘νάρκη’ συνειδητά, με τους πρώτους καρπούς της αλλαγής να προβάλλουν δειλά. Συγκεκριμένα γεγονότα εδώ, συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις των τελευταίων εβδομάδων αποκαλύπτουν μια επιθυμία που μοιράζονται πολλοί, πάρα πολλοί: να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και την καθημερινότητά της. Στην πρώτη σειρά προβάλλει η ανάγκη για συνειδητές επιλογές και συνειδητές πράξεις, Για την ανάληψη της ευθύνης των λόγων και των έργων μας. Για την κατανόηση των αναγκών, φόβων και επιθυμιών των άλλων. Για μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, με το ‘έλα μωρέ τώρα’, ‘δεν βα...
Μία ιστορία από τα παλιά γύρω από την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όταν οι ερωτευμένοι καλούνται να εκφράσουν την αγάπη τους μέσα από δώρα και αφιερώσεις, με το κόκκινο χρώμα να έχει την τιμητική του: κόκκινες καρδούλες, κόκκινα μπαλόνια, κόκκινα τριαντάφυλλα. Και στην τηλεόραση, να προβάλλονται ταινίες ρομαντικές, συνήθως με κωμικές πινελιές. Υπάρχει και μια ταινία που μιλά για τη ρομαντική αγάπη μέσα από εικόνες σιωπηλές. Με δύναμη από το Ιράν, η ταινία αυτή με έχει αγγίξει τόσο που αν και την ίδια πριν πολλά-πολλά χρόνια, θυμάμαι ακόμη την τελευταία σκηνή με κάθε λεπτομέρεια. Ποια ταινία; Η Βροχή ( Baran ) του Ματζίντε Μαντζίντι . Η ιστορία Η ταινία με λίγα λόγια, μέσα από τη δική μου ματιά: Ο Λατίφ (Lateef), με καταγωγή από το Αφγανιστάν, στα 17 του ζει στο Ιράν και εργάζεται σε οικοδομή φτιάχνοντας καφέδες για τους εργάτες. Το διαβατήριό του είναι το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που διαθέτει. Χωρίς αυτό, τυπικά και ουσιαστικά, δ...