Κ άτι προσπαθούσε να γράψει στον υπολογιστή, κάποιο μήνυμα που ήθελε να στείλει εκείνη τη στιγμή, όμως τα χέρια της δεν τη βοηθούσαν, έτρεμαν. Σηκώθηκε να κάνει ένα διάλειμμα, να σταθεί δίπλα στο παράθυρο του γραφείου της, το αγαπημένο της σημείο στο σπίτι, αυτό που έβλεπε στο άναρχο πράσινο της αυλής. Εκεί στέκονταν το πρωί όταν ανέτειλε ο ήλιος, με μια ζεστή κούπα καφέ στα χέρια, περιμένοντας τα μάτια να ανοίξουν για δράση. Εκεί στέκονταν το βράδυ, με την ίδια κούπα στα χέρια, αυτή τη φορά με την ελπίδα οι σκέψεις να πέσουν για ύπνο πρώτες.  Από το παράθυρο του γραφείου, κοιτώντας ψηλά, μπορούσε σήμερα να δει ένα γκρι σύννεφο. «Τα γκρι σύννεφα φέρνουν βροχή» σκέφτηκε. Στο μεγάλο αυτό σύννεφο μπορούσε να διακρίνει ανθρώπινες μορφές, θολές. «Ποιοι θα μπορούσαν να είναι;» αναρωτήθηκε σιωπηλά. Να ήταν οι γειτόνισσες της απέναντι πολυκατοικίας, στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου, που ξέρουν τα πάντα για τους πάντες;  Έτσι εξηγείται! Που ξέρουν και κουτσομπολεύουν τον γείτονα ...

  Μετά το Πάσχα  ταξιδεύουμε νοερά, ως την κοντινή μας Σερβία, να μοιραστούμε την αγωνία και ίσως επιθυμία του ποιητή Ντέγιαν Τζόρτζεβιτς, όπως ξεδιπλώνεται στο ποίημα που ακολουθεί, σε μετάφραση και επιμέλεια του Παναγιώτη Ασημόπουλου. Φίλε, σβήσε το φανάρι Δεν υπάρχει άνθρωπος Το νερό τον πήρε Κάηκε στη φωτιά Ή η γη τον έκρυψε. Στο βαρέλι σου Δεν υπάρχει θέση για έναν ακόμα Σύντομα θα έρθει η νύχτα Φείδου φωτός Πηγή: Natureworks

Μεγάλο Σάββατο, πρωί, οι χριστιανοί, φέτος Καθολικοί και Ορθόδοξοι μαζί, γιορτάζουν  την ταφή του Κυρίου και την κάθοδο στον Άδη, όπου κήρυξε σε όλους τους νεκρούς. Κι αν το τελετουργικό διαφέρει, η αίσθηση είναι κοινή και σεβαστή Πριν σημάνει η καμπάνα μεσάνυχτα του Σαββάτου, στην Ελλάδα, οι πιστοί προσέρχονται στην εκκλησία, στη  Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως. Μόλις οι δείκτες του ρολογιού δείξουν μεσάνυχτα, σβήνουν τα φώτα της εκκλησίας και προβάλλει ο ιερέας με μια δέσμη τριάντα τριών αναμμένων κεριών, όσα τα χρόνια του Κυρίου πάνω στη γη, ψέλνοντας το "Δεύτε λάβετε Φως" Κρατώντας αναμμένες λαμπάδες, το σύμβολο της μετάβασης από το σκοτάδι της άγνοιας στο φως της πίστης, πιστοί, ψάλτες και ιερείς βγαίνουν στον περίβολο της εκκλησίας. Είναι η στιγμή της ανάγνωσης του Ευαγγελίου της Αναστάσεως Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας  και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος Ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε, ακόμη κι αν αμφιβάλλουμε, είναι ωραίο να τηρούμε τις ...

  Μια ιστορία από τα παλιά  Μεγαλώνοντας ως μοναχοπαίδι, έμαθα να αγαπώ το ποδόσφαιρο, τον βασιλιά των αθλημάτων. Από μικρή ηλικία υποστηρίζω τον Ηρακλή, μια αγάπη που παρέμεινε σταθερή στον χρόνο. Κι ας μην γνωρίζω με βεβαιότητα σε ποια κατηγορία αγωνίζεται φέτος η δεύτερη αρχαιότερη ομάδα της Ελλάδας! Η μπάλα γυρίζει, και μαζί της γυρίζει η τύχη. Και περνά τα δικά της μηνύματα. Κάποιες φορές, τα μηνύματα αυτά σκορπούν φόβο και προβληματισμό. Κάποιες άλλες φορές, το ποδόσφαιρο μπορεί και δείχνει το κοινωνικό του πρόσωπο. Όπως το 1999, και συγκεκριμένα στις 7 Απριλίου. Στην πρώην Γιουγκοσλαβία, και συγκεκριμένα στο Βελιγράδι των δύο ποταμών και των διαφορετικών πολιτισμών. Όπου διεξάγεται ένας ποδοσφαιρικός αγώνας με κοινωνικό μήνυμα. Είναι τα χρόνια του πολέμου στο Κοσσυφοπέδιο. Τον Μάρτιο του 1999 ξεκινούν οι νατοϊκοί βομβαρδισμοί στο Βελιγράδι που διαρκούν τέσσερις μήνες. Οι σειρήνες των βομβαρδισμών διακόπτουν την κανονικότητα. Στις 7 Απριλίου, ημέρα Τετάρτη, διεξάγεται φι...

Υπάρχει μια δήλωση που επαναλαμβάνεται τακτικά στα κοινωνικά μέσα: Όλοι μας έχουμε μία ιστορία να πούμε. Συμφωνώ. Ολοι μας έχουμε μια ιστορία που περιμένει την κατάλληλη στιγμή, να αντικρίσει το φως του ήλιου. Μπορεί να περνά μέσα από το φίλτρο των προσωπικών εμπειριών, ενός μυστικού, ενός ψιθύρου, ή να πλάθεται με τη βοήθεια της φαντασίας, ή και τα δυο μαζί. Όπως όταν βρέθηκα πρόσφατα με ομάδα νέων ανθρώπων. Και με χαρά διαπίστωσα πως όταν οι νέοι έχουν κέφια, έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πουν. Συζητάμε λοιπόν για διεθνή λογοτεχνία, και την εμφάνισή του κάνει ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ μαζί με την ιστορία των έξι λέξεων που λέγεται πως έγραψε, μια ιστορία που εγκαινίασε τον θεσμό των μικρών ιστοριών-αστραπή. Λέγεται πως τα χρόνια που εργάζονταν ως πολεμικός ανταποκριτής, σύχναζε σε μπαράκια με το αλκοόλ να ρέει πάνω στη θλίψη της φρίκης του πολέμου. Ένα βράδυ, ο  Χέμινγουεϊ βρίσκεται με δύο φίλους καλλιτέχνες. Οι φίλοι στοιχηματίζουν πως δεν θα καταφέρει να γράψει μία ιστορία με αρχ...

Ένα κείμενο στη μνήμη όσων δεν πρόλαβαν να χαρούν την άνοιξη της νιότης, και τη ζωή Το ημερολόγιο δείχνει 1 η του Μάρτη, λεπτά βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή κοσμούν τα χέρια εκείνων που δεν θέλουν να τους ‘πιάσει’ ο ήλιος όταν προβάλλει στον ουρανό. Η φύση διακριτικά ξυπνά από τη νάρκη του χειμώνα. Και να που προβάλλουν οι πρώτοι καρποί της φύσης. Και κάτι μέσα μας, μέσα στους ανθρώπους, φαίνεται να ξυπνά, να βγαίνει από τη ‘νάρκη’ συνειδητά, με τους πρώτους καρπούς της αλλαγής να προβάλλουν δειλά. Συγκεκριμένα γεγονότα, συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις των τελευταίων εβδομάδων αποκαλύπτουν μία επιθυμία που μοιράζονται πολλοί, πάρα πολλοί: να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και την καθημερινότητά της. Στην πρώτη σειρά προβάλλει η ανάγκη για συνειδητές επιλογές και συνειδητές πράξεις, Για την ανάληψη της ευθύνης των λόγων και των έργων μας. Για την κατανόηση των αναγκών, των φόβων και επιθυμιών των άλλων. Για μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, με το ‘...

  Μία ιστορία από τα παλιά  γύρω από την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, όταν οι ερωτευμένοι καλούνται να εκφράσουν την αγάπη τους μέσα από δώρα και αφιερώσεις, με το κόκκινο χρώμα να έχει την τιμητική του: κόκκινες καρδούλες, κόκκινα μπαλόνια, κόκκινα τριαντάφυλλα. Και στην τηλεόραση, να προβάλλονται ταινίες ρομαντικές, συνήθως με κωμικές πινελιές.  Υπάρχει και μια ταινία που μιλά για τη ρομαντική αγάπη μέσα από εικόνες σιωπηλές. Με δύναμη από το Ιράν, η ταινία αυτή με έχει αγγίξει τόσο που αν και την ίδια πριν πολλά-πολλά χρόνια, θυμάμαι ακόμη την τελευταία σκηνή με κάθε λεπτομέρεια. Ποια ταινία; Η   Βροχή  ( Baran ) του  Ματζίντε Μαντζίντι .  Η ιστορία  Η ταινία με λίγα λόγια, μέσα από τη δική μου ματιά: Ο Λατίφ (Lateef), με καταγωγή από το Αφγανιστάν, στα 17 του ζει στο Ιράν και εργάζεται σε οικοδομή φτιάχνοντας καφέδες για τους εργάτες. Το διαβατήριό του είναι το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που διαθέτει. Χωρίς αυτό, τυπικά και ουσιαστικά, δ...