Πίσω από το γκρι σύννεφο

 Κάτι προσπαθούσε να γράψει στον υπολογιστή, κάποιο μήνυμα που ήθελε να στείλει εκείνη τη στιγμή, όμως τα χέρια της δεν τη βοηθούσαν, έτρεμαν. Σηκώθηκε να κάνει ένα διάλειμμα, να σταθεί δίπλα στο παράθυρο του γραφείου της, το αγαπημένο της σημείο στο σπίτι, αυτό που έβλεπε στο άναρχο πράσινο της αυλής. Εκεί στέκονταν το πρωί όταν ανέτειλε ο ήλιος, με μια ζεστή κούπα καφέ στα χέρια, περιμένοντας τα μάτια να ανοίξουν για δράση. Εκεί στέκονταν το βράδυ, με την ίδια κούπα στα χέρια, αυτή τη φορά με την ελπίδα οι σκέψεις να πέσουν για ύπνο πρώτες. 

Από το παράθυρο του γραφείου, κοιτώντας ψηλά, μπορούσε σήμερα να δει ένα γκρι σύννεφο. «Τα γκρι σύννεφα φέρνουν βροχή» σκέφτηκε. Στο μεγάλο αυτό σύννεφο μπορούσε να διακρίνει ανθρώπινες μορφές, θολές. «Ποιοι θα μπορούσαν να είναι;» αναρωτήθηκε σιωπηλά. Να ήταν οι γειτόνισσες της απέναντι πολυκατοικίας, στο διαμέρισμα του πρώτου ορόφου, που ξέρουν τα πάντα για τους πάντες;  Έτσι εξηγείται! Που ξέρουν και κουτσομπολεύουν τον γείτονα που δεν δουλεύει πια και νιώθει άβολα, την κοπελιά που δεν μιλά με τους δικούς της κι ας λένε αυτοί το αντίθετο, τον νεαρό που έμπλεξε σε καβγά και κρύβεται για να μην τον βρουν. 

Να ήταν ο δικός της, ο Μιχάλης, με την γκόμενά του, πώς αλλιώς να την χαρακτηρίσει, να την κουτσομπολεύουν και να σπάνε πλάκα μαζί της; Που δεν κατάλαβε πως μήνες τώρα, ο Μιχάλης και η γκόμενα ζούσαν μιαν άλλη, παράλληλη καθημερινότητα με τη δική της. Που νόμιζε πως αφού συγκατοικούσαν με τον Μιχάλη, αφού η ίδια είχε αποδεχθεί τον ρόλο της επίσημης συντρόφου, εκείνος δεν θα είχε μάτια για άλλη. «Επίσημη αγαπημένη!» αναφώνησε. Πώς δεν το κατάλαβε τότε, όταν της πρότεινε να συγκατοικήσουν, να γίνει εκείνη η «επίσημη αγαπημένη». Οι άλλες, σίγουρα θα υπήρχαν και άλλες πριν από την τελευταία γκόμενα, φαίνεται θα ήταν οι ανεπίσημες. Το μόνο που ήθελε εκείνη ήταν κάποιον να αγαπήσει. Τον εαυτό της δυσκολεύονταν ακόμη να τον αγαπήσει. Τι μπελάς! 

Να ήταν κάτι άλλο, λιγότερο προσωπικό; Αλλά πάλι πώς κάτι που επηρεάζει το σύνολο θα μπορούσε να μην είναι και προσωπικό; Θα συνέχιζε να ψάχνει για την απάντηση μέσα της. Να ήταν «εκείνοι» που αποφασίζουν για τις τύχες των ανθρώπων χωρίς να τους ρωτήσουν, χωρίς να τους υπολογίσουν. Που παρακολουθούν τις ζωές των άλλων σαν πίσω από ένα σύννεφο, κρυμμένοι και προστατευμένοι, σαν σε διαδραστικό παιχνίδι, να πατούν κουμπιά και όπου αυτό τους βγάλει. Που αποφασίζουν για τη μοίρα των άλλων ανάλογα με τις διαθέσεις του παιχνιδιού. 

Στο παράθυρο του γραφείου έβλεπε τις πρώτες στάλες βροχής. Μικρές στάλες που ξεκινούν από ένα μεγάλο σύννεφο. Ίσως για να διώξουν μακριά έγνοιες και φόβους. Ίσως πάλι για να προειδοποιήσουν για μια νέα συμφορά που φαίνονταν να πλησιάζει. «Ο,τι κι αν είναι, θα το αντιμετωπίσω» είπε με δύναμη στον εαυτό της. Όποια κι αν ήταν η διάθεση της βροχής, εκείνη καταλάβαινε πλεον καλά πως όφειλε να αρχίσει να αγαπά τον εαυτό της. Η σκέψη αυτή θα της χάριζε ένα απαλό χαμόγελο. 

Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στο δρώμενο με θέμα: Ιστορίες της βροχής, που "τρέχει" η Μαρία Νικολάου στο μπλογκοσπιτάκι της. Μια πρόσκληση να μοιραστούμε "ιστορίες υπό βροχή, ερωτικές, φιλικές, ίσως αδιέξοδες, μπορεί και αισιόδοξες," όποτε το επιθυμούμε, χωρίς χρονικό περιορισμό.

Πηγή: Fine Art America