.png)
Επιστροφή σε αγαπημένα μέρη
Επιστρέφω σε μια αγαπημένη γειτονιά, την μπλογκογειτονιά, μετά από χρόνια πολλά. Με κάποιες αλλαγές και κάποιες απώλειες, νιώθοντας πλούσια σε εμπειρίες και γνώσεις.
Ξεκινώ με μια ιστορία από τα παλιά, επίκαιρη και αγαπημένη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που γιόρτασα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο εξωτερικό, μακρυά από την οικογένεια και το σόι. Λίγο η δουλειά, λίγο οι σπουδές, λίγο οι υποχρεώσεις, θα με κρατούσαν στην Αγγλία. Εκεί θα καταλάβαινα πως τις ημέρες των γιορτών, η ανάγκη να είμαστε με άτομα ή και πράγματα που μας θυμίζουν πατρίδα γίνεται έντονη.
Γιορτάζοντας τα Χριστούγεννα.
Είναι Χριστούγεννα και μπαίνω σε ένα κατάστημα να χαζέψω τα είδη σπιτιού. Βλέπω μία πωλήτρια να μου χαμογελά από απόσταση. Είναι μία νέα γυναίκα με φωτεινό χαμόγελο που δεν θυμίζει εκείνο το τυπικό χαμόγελο που συνοδεύει την ερώτηση: Μπορώ να βοηθήσω; Αναρωτιέμαι αν κάπου έχουμε συναντηθεί και μιλήσει, και με θυμήθηκε. Κάτι θυμήθηκε, όμως όχι εμένα.
Με πλησιάζει, με χαιρετά και καταλαβαίνω μόνο μία λέξη από την ερώτηση που μου κάνει σε μία γλώσσα διαφορετική από την τοπική. Κατάγεται από χώρα της Ιβηρικής και για κάποιον λόγο, πίστεψε πως κατάγομαι από την ίδια χώρα. Μου λέει λίγα πράγματα για τη ζωή μακριά από την πατρίδα, την οικογένεια, το σπίτι. Χαίρεται την καθημερινότητά της, όμως της λείπει η επικοινωνία στη μητρική της γλώσσα. Τώρα στις γιορτές, ακόμη περισσότερο. Όταν με είδε, πίστεψε πως θα επικοινωνούσε στη γλώσσα της.
Μπορώ να καταλάβω πόσο μεγάλη χαρά θα της έδινε αυτή η επικοινωνία. Μπορώ να ακούσω πως όταν με είδε, θυμήθηκε κάτι από πατρίδα.
Γιορτάζοντας την Πρωτοχρονιά.
Είναι Πρωτοχρονιά και είμαι προσκεκλημένη στη γιορτή της Ρωσόφωνης κοινότητας. Είναι μία δραστήρια κοινότητα που τιμά τις παραδόσεις και διατηρεί τη θαλπωρή της οικογένειας. Πολύς κόσμος, πολύ φαγητό, πολύς χορός. Από τις 10μμ και πάνω στην ώρα ανταλλάσσουμε ευχές για μία καλή και δημιουργική χρονιά. Σημασία έχει η ώρα στην πατρίδα και τη βραδιά εκείνη, υπάρχουν πολλές πατρίδες να τιμήσουμε.
Κάποια στιγμή, μία γυναίκα μεγαλύτερης ηλικίας με πλησιάζει με μία πιατέλα γεμάτη γλυκά. Τα έχει φτιάξει η ίδια και κουβαλάνε το άρωμα της χώρας καταγωγής της. Μου λέει ποια είναι η πατρίδα της και με ρωτά αν κατάγομαι από γειτονική της χώρα. Μου εξηγεί για ποιον λόγο πίστεψε πως είμαι από τη συγκεκριμένη χώρα. Όση ώρα συζητάμε, μπορώ να ακούσω την ανάγκη της να επικοινωνήσει με ένα άτομο που της θυμίζει κάτι από πατρίδα.
Η γλυκιά γεύση των γιορτών.
Τις ημέρες των γιορτών θέλουμε να είμαστε με ανθρώπους που μας δημιουργούν ζεστά συναισθήματα και μας θυμίζουν κάτι από πατρίδα. Όταν επικοινωνούμε στη μητρική μας γλώσσα είναι σαν να λέμε πως κάπου στον πλανήτη γη, έχουμε τον δικό μας χώρο. Τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, γεμάτος λάμψη και στολίδια. Και όταν μοιραζόμαστε ένα παραδοσιακό γλυκό της πατρίδας μας είναι σαν να μοιραζόμαστε ένα κομμάτι της καθημερινότητάς μας εκεί.
Αυτό που ο καθένας μας θεωρεί πατρίδα φαίνεται να αποτελεί κομμάτι της ύπαρξής μας. Όπου κι αν βρεθούμε, το κομμάτι αυτό το κουβαλάμε μαζί μας. Μπορεί να μην το βλέπουμε, όμως είναι εκεί και το νιώθουμε.
Μαζί με εικόνες από την πατρίδα τους, οι δύο κυρίες ίσως να έβλεπαν κάτι ακόμη στα μάτια μου: τη δική μου ανάγκη να έχω μία αίσθηση του σπιτιού, της οικογένειας, της πατρίδας. Εκεί, τις ημέρες των γιορτών. Όταν μου προσέφεραν γλυκά, ζήτησα να μάθω λεπτομέρειες, να μάθω πώς τα φτιάχνουν. Σαν να ήμουν στην κουζίνα του σπιτιού μου, έτοιμη να φτιάξω κάτι παραδοσιακό. Σαν να είχα τη συνταγή μπροστά μου, έτοιμη να τη μεταφράσω στα Ελληνικά, σε μητρική μου γλώσσα.
Όπου κι αν βρίσκομαι, αυτό νιώθω κάθε φορά που τσιμπώ ένα μελομακάρονο από την πιατέλα, πριν εμφανιστούν οι καλεσμένοι/ες. Ή όταν κόβω τη βασιλόπιτα στο σπίτι μου σε μεγάλα κομμάτια, να έχω περισσότερες πιθανότητες να κερδίσω το φλουρί. Είπαμε, στις γιορτές γινόμαστε ξανά παιδιά!
