Ένας προβληματισμός από τα παλιά  Η τρίτη Δευτέρα του Γενάρη, γνωστή στα αγγλικά ως "Blue Monday", θεωρείται ως η πιο θλιμμένη μέρα του έτους. Τότε λένε, ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με χρέη των γιορτών, όταν ξοδεύαμε χρήματα για να μπει η χαρά στη ζωή, με ανεκπλήρωτες προσδοκίες και άπιαστους στόχους, με ανησυχία για το μέλλον. Η διαπίστωση αυτή μου θύμισε έ να παλιό αλλά πάντα επίκαιρο καρτούν, γ ια το ατέρμονο κυνήγι της ευτυχίας Το θέ μ α του καρτούν Ο δημιουργός του,  Steve Cutts , υφαίνει μια ταινία μικρού μήκους με τον τίτλο  Happiness  στη βάση της έκφρασης  rat race.   Του αγώνα, δηλαδή, χωρίς νόημα και χωρίς τέλος για την επικράτηση έναντι των άλλων και την κατάκτηση της ευτυχίας. Για την απόκτηση και επίδειξη αγαθών που επιβεβαιώνουν μια επιτυχημένη και ευτυχισμένη θέση στην κοινωνία. Ενός αγώνα που θυμίζει το κυνήγι του ποντικού μέσα στο κλουβί του – όσο κι αν τρέξει, παραμένει στο ίδιο σημείο. Ενδιαφέρον θέμα για καρτούν, το ατέρμον...

  Ο άνθρωπος στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος  Δεύτερο Σάββατο του 2025, να προσδώσουμε χρώμα απλότητας και άρωμα φιλίας κάνοντας μια σύντομη περιήγηση στην έκθεση που φιλοξενείται τούτες τις ημέρες στο Τελλόγλειο, στη Θεσσαλονίκη. Και αναδεικνύει την κοινή πορεία και δυνατή φιλία δύο γνωστών δημιουργών, του Γιώργου Σικελιώτη και του Τάσσου (Αλεβίζου). Οι δύο δημιουργοί γνωρίστηκαν στη Σχολή Καλών Τεχνών, στην Αθήνα, δίνοντας φωνή και μορφή σε προσωπικά βιώματα. Δέθηκαν με δυνατή φιλία, ανταλλάσσοντας παρόμοιες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Ξεκίνησαν να εμπνέονται και να δημιουργούν την εποχή που κυριαρχούσε ο Ιμπρεσιονισμός, που ζητούσε να αποτυπώνεται στον καμβά η πρώτη εντύπωση για ένα γεγονός- έναν άνθρωπο- ένα τοπίο. Αν και θέλησαν να απομακρυνθούν από επιρροές του εξωτερικού, στα έργα τους διακρίνουμε πινελιές του κυβισμού. Ο ρεαλισμός απουσιάζει παραχωρώντας τη θέση του στην απλότητα και τη λαϊκή παράδοση. Παιδί προσφυγικής οικογένειας, ο Σικελιώτης τιμά δημιουργικ...

  Λίγο πριν από τα Φώτα Να μοιραστώ μια ιστορία για το όνομα του νέου μου μπλογκοσπιτιού. Όντως, επιστρέφω στην μπλογκογειτονιά μετά από καιρό πολύ. Με σαφή πλέον προσανατολισμό, να μοιράζομαι σκέψεις και προβληματισμούς μέσα από ιστορίες της καθημερινότητας. Διατηρώντας κάτι από το όνομα του αρχικού μπλογκ (In the pastel bag), πλέον μόνο στα ελληνικά (Ιστορίες της παστέλ τσάντας).  Ίσως να αναρωτιέστε, χωράνε σκέψεις και προβληματισμοί σε μια τσάντα που έχει χρώμα παστέλ; Η απάντηση, καταφατική. Ξετυλίγοντας το κουβάρι της επιλογής του ονόματος, βρισκόμαστε στα χρόνια που είμαι στην Αγγλία και συνεργάζομαι με μια κοινωνική οργάνωση από γυναίκες για γυναίκες. Μαζί με μια φίλη, εκπαιδευόμαστε ως επιμορφώτριες σε εναλλακτικούς της βίας τρόπους (ο τίτλος του προγράμματος)  επίλυσης συγκρούσεων και βελτίωσης των σχέσεων με τους άλλους.  Στο πλαίσιο της επιμόρφωσης, η εκπαιδεύτριά μας εμφανίζεται με μια άδεια τσάντα σε χρώμα μπλε.  Κάτι θέλει να βάλουμε μέσα, να πετά...

  Καλημέρα 2025!!!  Ευχές μελωδικές για μια χρονιά πιο όμορφη- πιο ήρεμη- πιο συντροφική- πιο δημιουργική από όλες τις χρονιές που αφήνουμε πίσω με σεβασμό, να ανοίξουμε την αγκαλιά στο 2025 με αισιοδοξία. Έτοιμοι και έτοιμες, να χορέψουμε με το 2025 στους ρυθμούς του βαλς της αισιοδοξίας; Όπως το ζητά μια νέα παράδοση, στους ρυθμούς του Γαλάζιου Δούναβη. Ενός βαλς που κουβαλά μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Η ιστορία του Γαλάζιου Δ ούναβη Γνωρίζετε πως ο Γαλάζιος Δούναβης έχει καθιερωθεί ως ο δεύτερος, ανεπίσημος εθνικός ύμνος της Αυστρίας; Μια ωραία, μελωδική υποδοχή σε κάποια γειτονιά της Βιέννης, μπαίνοντας στο ξενοδοχείο ή σε κάποιο κατάστημα, δίνοντας παραγγελία στο κοντινό εστιατόριο, απολαμβάνοντας ζεστή σοκολάτα και καλοψημένο στρούντελ.  Όσοι-όσες παρακολουθείτε τακτικά την Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης, θα έχετε παρατηρήσει πως ο Γαλάζιος Δούναβης είναι ένα από τα τρία ανκόρ που κλείνουν τη συναυλία και ανοίγουν το κουτί της αισιοδοξίας. Μια παράδοση που...