Αφιερωμένο στο 2025 Λίγες ώρες απομένουν για την υποδοχή του νέου έτους, και μαζί με τα δώρα των γιορτών ξετυλίγουμε τα κουτιά των επιθυμιών και αγωνιών για το 2025. Και ψυθιριστά αναρωτιόμαστε, τι θα μας φέρει το νέο έτος. Πόσες χαρές και πόσες λύπες!! Και πώς θα μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε; Άραγε θα τα καταφέρουμε, να κρατήσουμε μέσα μας κάτι από τη λάμψη και τη μαγεία των γιορτών; Πασπαλίζοντας τις επιθυμίες και τις αγωνίες μας με καλοσύνη, λέω πως θα τα καταφέρουμε. Καλοσύνη προς τους άλλους και προς τον εαυτό μας, τους φόβους και τα όνειρά μας. Να ένα θέμα που έχει βρει τη θέση που του αξίζει στη λογοτεχνία, τη μουσική, τη ζωγραφική. Σιγά-σιγά θα ζεσταίνει και τις καρδιές μας.  Πάμε να υποδεχτούμε το 2025 με καλοσύνη, όπως αυτή αποτυπώνεται στη δημιουργία της  ποιήτριας Naomi Shihab Nye, σε μετάφραση του Σπύρου Δόικα. Καλοσύνη Πριν γνωρίσεις τι είναι πραγματικά η καλοσύνη πρέπει να χάσεις πράγματα, να νιώσεις το μέλλον να διαλύεται σε μια στιγμή όπως το αλάτι σ...

 Επιστροφή σε αγαπημένα μέρη Επιστρέφω σε μια αγαπημένη γειτονιά, την μπλογκογειτονιά, μετά από χρόνια πολλά. Με κάποιες αλλαγές και κάποιες απώλειες, νιώθοντας πλούσια σε εμπειρίες και γνώσεις.   Ξεκινώ με μια ιστορία από τα παλιά, επίκαιρη και αγαπημένη. Θυμάμαι την πρώτη φορά που γιόρτασα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο εξωτερικό, μακρυά από την οικογένεια και το σόι. Λίγο η δουλειά, λίγο οι σπουδές, λίγο οι υποχρεώσεις, θα με κρατούσαν στην Αγγλία. Εκεί θα καταλάβαινα πως τις ημέρες των γιορτών, η ανάγκη να είμαστε με άτομα ή και πράγματα που μας θυμίζουν πατρίδα γίνεται έντονη. Γιορτάζοντας τα Χριστούγεννα. Είναι Χριστούγεννα και μπαίνω σε ένα κατάστημα να χαζέψω τα είδη σπιτιού. Βλέπω μία πωλήτρια να μου χαμογελά από απόσταση. Είναι μία νέα γυναίκα με φωτεινό χαμόγελο που δεν θυμίζει εκείνο το τυπικό χαμόγελο που συνοδεύει την ερώτηση: Μπορώ να βοηθήσω; Αναρωτιέμαι αν κάπου έχουμε συναντηθεί και μιλήσει, και με θυμήθηκε. Κάτι θυμήθηκε, όμως όχι εμένα. Με πλησιάζει,...