Περιμένοντας την άνοιξη μέσα μας

Ένα κείμενο στη μνήμη όσων δεν πρόλαβαν να χαρούν την άνοιξη της νιότης, και τη ζωή

Το ημερολόγιο δείχνει 1^η του Μάρτη, λεπτά βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή κοσμούν τα χέρια εκείνων που δεν θέλουν να τους ‘πιάσει’ ο ήλιος όταν προβάλλει στον ουρανό. Η φύση διακριτικά ξυπνά από τη νάρκη του χειμώνα. Και να που προβάλλουν οι πρώτοι καρποί της φύσης. Και κάτι μέσα μας, μέσα στους ανθρώπους, φαίνεται να ξυπνά, να βγαίνει από τη ‘νάρκη’ συνειδητά, με τους πρώτους καρπούς της αλλαγής να προβάλλουν δειλά.

Συγκεκριμένα γεγονότα, συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις των τελευταίων εβδομάδων αποκαλύπτουν μία επιθυμία που μοιράζονται πολλοί, πάρα πολλοί: να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και την καθημερινότητά της. Στην πρώτη σειρά προβάλλει η ανάγκη για συνειδητές επιλογές και συνειδητές πράξεις, Για την ανάληψη της ευθύνης των λόγων και των έργων μας. Για την κατανόηση των αναγκών, των φόβων και επιθυμιών των άλλων. Για μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, με το ‘έλα μωρέ τώρα’, ‘δεν βαριέσαι, τι πειράζει’, ‘πάμε κι όπου μας βγάλει’ να παραχωρούν τη θέση τους στην αυτοκριτική, την αναθεώρηση, τον επαναπροσδιορισμό, το πλησίασμα, την εγγύτητα – του τι ακριβώς, το συμπληρώνει ο καθένας ελεύθερα μέσα του.

Το κείμενο αυτό πηγάζει από μια εσωτερική ανάγκη, να μνημονευθούν όσοι δεν πρόλαβαν να χαρούν τη ζωή. Γνωστοί και άγνωστοι που είτε έγιναν διάσημοι χωρίς να το επιδιώξουν είτε έμειναν στο σκοτάδι του χρόνου. Αναγνωρίζοντας πως θα μπορούσα κι εγώ να είμαι στη θέση τους, να έχω στερηθεί απότομα το δώρο της ζωής- της έκφρασης- της συνύπαρξης. Διευκρινίζοντας πως το να προσπαθείς να υπερασπιστείς το δικαίωμα συνανθρώπων σου στην ασφάλεια και την αξιοπρέπεια ακόμη κι αν εσύ δεν είσαι ούτε προβλέπεται να βρεθείς στη θέση τους, είναι η απόλυτη έκφραση σεβασμού της αξίας του ανθρώπου και της ζωής.

Χωρίς αναφορά σε ονόματα και χρονολογίες, θυμάμαι το συνεσταλμένο νεαρό αγόρι που πριν κάποια χρόνια άφησε πίσω του την ασφάλεια της οικογένειας και του τόπου του και ταξίδεψε μακριά, στην άλλη άκρη της χώρας, για να κυνηγήσει ένα επαγγελματικό όνειρο. Όπως κάνουν πολλοί νέοι στην ηλικία του. Στον νέο αυτό χώρο θα γνώριζε τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων, με το νήμα της ζωής του να κόβεται απότομα και αδιευκρίνιστα. Αυτό θυμάμαι. Κι αν η ψυχή του δεν βρήκε δικαίωση τότε, ίσως να τη βρήκε τώρα, μέσα από το θεατρικό έργο που πρόσφατα γράφτηκε και ανέβηκε στη μνήμη του.

Θυμάμαι έναν νεαρό με πλατύ χαμόγελο και δυσκολία στην έκφραση και ομιλία να χάνει τη ζωή του με σκληρό, χωρίς λογική τρόπο, στη θάλασσα που κάποτε τον αγκάλιαζε προστατευτικά. Φαίνεται πως έχασε τη ζωή του επειδή κάποιοι έκριναν πως αυτός, η εμφάνιση και οι τρόποι του (!), δεν ταίριαζαν στον χώρο που εκείνοι εργάζονταν. Πόσο σκληρό ακούγεται αυτό! Ποιος αλήθεια ορίζει τα κριτήρια αυτά, και με ποια λογική! Ο θάνατος του νεαρού έφτασε στο δικαστήριο, με όσους κρίθηκαν υπεύθυνοι να λαμβάνουν ποινές χωρίς ελαφρυντικά. Μακάρι η ψυχή του νεαρού αυτού να νιώθει δικαίωση.

Claude Monet

Η άνοιξη έρχεται για να μας πει πως ένας άνθρωπος που είναι στον πλανήτη γη, είτε με κάποια συστολή και αδυναμία είτε γερός και δυνατός, έχει την αξία του. Αυτός ο άνθρωπος είναι ένα γρανάζι της αλυσίδας που μας κρατά ενωμένους και δυνατούς, Αν το γρανάζι αυτό σπάσει, θα σπάσει και η αλυσίδα της ασφάλειας και αξιοπρέπειας. Και αν κάποτε μας ήταν δύσκολο να το δεχθούμε, τώρα αγωνιζόμαστε να μην ξεχαστεί στο πέρασμα του χρόνου.

Καλό μήνα