Για τη σημασία και την ομορφιά του χρόνου

 Πώς λειτουργεί η σκέψη

Είναι ενδιαφέρον πώς λειτουργεί το μυαλό. Πώς μπορεί να συνδέσει ένα βίντεο στο YouTube για την οικονομική αξία του χρόνου με έναν πίνακα ζωγραφικής για το ονειρικό του χρόνου.

Έβλεπα που λέτε στο YouTube ένα βίντεο που ξεκινούσε με την ερώτηση, αγοράζουμε πράματα με χρήμα ή με χρόνο; Ο παρουσιαστής του βίντεο συστήθηκε ως εκφραστής του μινιμαλισμού. Και ζητούσε από τον κόσμο να αναλογιστεί πώς ξοδεύει τον χρόνο και το χρήμα που διαθέτει. Στάθηκε σε μια νέα τάση που παρατηρείται στις χρεώσεις, όπου λέξεις όπως ‘τιμή’ και ‘κόστος’ αντικαθίστανται από τη λέξη ‘επένδυση’. Και παρότρυνε τον κόσμο να σκεφτεί πόσες ημέρες από τη ζωή του, επενδύει στην αγορά αγαθών και υπηρεσιών.

Αφήνοντας βασικές ανάγκες στην άκρη, αναρωτιέμαι, γνωρίζουμε πόσες ημέρες της ζωής μας ουσιαστικά ανταλλάσσουμε με αγαθά και υπηρεσίες; Το πρωί, όταν πηγαίνω στη δουλειά, περνώ μπροστά από ένα γουστόζικο, το παραδέχομαι, καφέ που τείνει να γίνει σημείο συνάντησης για πολλούς, για καφέ και συνοδευτικό στο χέρι. Πόσες ώρες εργασίας μπορεί να κοστίζει ο καθημερινός καφές καθοδόν; Ή μία σινιέ τσάντα στη μόδα. Ένα αυτοκίνητο πολυτελείας. Ένα ακόμη σπίτι, στη θάλασσα και στην εξοχή. Αξίζει αυτή η "ανταλλαγή" μεταξύ χρόνου και χρήματος;

Σκέφτομαι πάλι, αν αυτός ο καφές έχει τη σημασία του, τού αφιερώνουμε τον χρόνο που του αξίζει; Ας πούμε να καθίσουμε πέντε λεπτά, να πούμε δυο κουβέντες με άλλους, χωρίς το άγχος του να τα προλάβουμε όλα, να τα κάνουμε όλα όσο πιο γρήγορα γίνεται. Η αγορά του καφέ, και ίσως κάθε άλλου αγαθού, γίνεται μια στιγμή που απολαμβάνουμε; Ή μήπως μια στιγμή που χάνεται;

πηγή: WikiArt

Από μπροστά μου περνά το πιο γνωστό έργο του Σαλβαντόρ Νταλί, τα ρευστά ρολόγια ή αλλιώς η "Εμμονή της μνήμης" (1931). Γεννημένος στην Καταλονία, ο Νταλί έδωσε μορφή στις υπαρξιακές ανησυχίες και επιθυμίες του μέσα από πολλά κανάλια της τέχνης. Ο ίδιος περιέγραφε το έργο του ως φωτογραφίες ονείρων ζωγραφισμένες στο χέρι. Το κοινό τον αγάπησε για τις παράξενες, τις έντονα αποτυπωμένες στον νου εικόνες του έργου του.

Εκτός από το πιο γνωστό του έργο, η "Εμμονή της μνήμης" είναι ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα έργα του Σουρεαλισμού, με τη λογική να παραχωρεί τη θέση της στο ασυνείδητο. Τα ρευστά ρολόγια που έχουν ξεχωριστή θέση στο έργο αναγνωρίζονται ως σύμβολα της στιγμής που η ονειροπόληση εισβάλει στην καθημερινότητα με έναν αλλόκοτο τρόπο. Η παραλία της Καταλονίας προσφέρει το σκηνικό της εισβολής, με το άπειρο και την παρακμή να βρίσκονται σε ισορροπία. Η περίεργη, σαν από λάστιχο μορφή στο κέντρο του έργου είναι μια προέκταση του ίδιου του ζωγράφου.

Έτσι πώς ρέει και χάνεται μέσα από τα χέρια μας, έχω την αίσθηση πως ίσως να μην είναι ο χρόνος που δεν επαρκεί για να κάνουμε, να αγοράσουμε αυτά που θέλουμε ή επιθυμούμε. Ίσως να μην αφήνουμε την ονειροπόληση να μας μιλήσει, να μην εγκαταλείπουμε το άγχος να τα προφτάσουμε όλα, ώστε να μπορούμε να εστιάσουμε σε όσα δίνουν νόημα στη ζωή και την ύπαρξη. Μαλακός και πολύχρωμος σαν από πλαστελίνη, ο χρόνος μέσα στα χέρια μας περιμένει τη φαντασία μας να τού δώσει μορφή και νόημα.