Όταν το "μαζί" σημαίνει σύνδεση με τους άλλους

 Η ομορφιά της σύνδεσης

Πριν λίγες μέρες, σε έναν όμορφο χώρο της πόλης μου, παρακολούθησα με ενδιαφέρον μια ήσυχη συζήτηση μεταξύ ενός δημοσιογράφου και ενός συγγραφέα με κοινωνικές ευαισθησίες. Στη διάρκεια της συζήτησης, ο συγγραφέας αναφέρθηκε σε συλλογικές δράσεις που υποστηρίζει ενεργά. Στην απόφασή του να εργαστεί μαζί με άλλους ενεργούς πολίτες για το κοινό καλό του τόπου του. "Μαζί' .. πόση ομορφιά, και πόση δύναμη, μπορεί να κρύβει η μικρή αυτή λέξη! Την επιβεβαίωση θα τη βίωνα το ίδιο βράδυ, με το τέλος της συζήτησης. Μαζί με τη σκέψη πως το συλλογικό, η σύνδεση με τους άλλους, δεν περιορίζεται σε σύνθετες δράσεις και σύνθετα νοήματα. 

Σε εκείνη την εκδήλωση, συνάντησα γνωστούς (και γνωστές, κυρίως γυναίκες!) που έχουν αγκαλιάσει τη δράση ενός πολιτιστικού συλλόγου στα περίχωρα της πόλης. Κάποιοι με πλησίασαν με πλατύ χαμόγελο. Είχαν μάθει για την ιδέα που είχα μοιραστεί με τον υπεύθυνο του συλλόγου, και είχαν ενθουσιαστεί. Μού είπαν πως θα ήθελαν να είναι και εκείνοι μέρος της ομάδας συλλογικής συγγραφής που ήθελα να φτιάξω - μαζί με άλλους. Μιας άτυπης ομάδας όπου όσοι αγαπάμε να φτιάχνουμε εικόνες με λέξεις, δημιουργούμε μαζί το δικό μας ενιαίο συγγραφικό πόνημα, διαβάζοντας με προσοχή ο ένας την εργασία του άλλου, παραδίδοντας με ενθάρρυνση τη συγγραφική σκυτάλη σε όποιον ακολουθεί. Το "μαζί" τούς έκανε να χαμογελούν. 

Όντως, την ιδέα αυτή τη δανείστηκα από συλλογικές πρωτοβουλίες στην αγαπημένη μου μπλογκογειτονιά. Όταν κάποιος από τη γειτονιά θα μοιράζονταν με άλλους bloggers την ιδέα να δημιουργήσουμε μαζί - ένα συλλογικό συγγραφικό έργο. Και οι υπόλοιποι, με χαρά θα κρατούσαμε στα χέρια μας τη συγγραφική σκυτάλη για να συνδράμουμε με το δικό μας έργο-κρίκο στην αλυσίδα του συλλογικού και της σύνδεσης. Αυτή ήταν η αίσθηση με την οποία παρέδιδα το δικό μου έργο στην ομάδα, η σύνδεση. Τι κι αν δεν είχα γνωρίσει από κοντά κάποιον από τους υπόλοιπους συγγραφείς. Τι κι αν δεν είχαμε μοιραστεί φυσικό, γεωγραφικό χώρο. Μοιραζόμασταν κάτι πιο σημαντικό, με νόημα για τα μικρά και δύναμη για τα μεγάλα.  

πηγή: WikiArt

Πόσο σημαντικό, να έχουμε τη σύνδεση στη ζωή μας! Κάτι που η ίδια η τέχνη το φωνάζει ξανά και ξανά μέσα από τα έργα της, σύγχρονα και παλιά. Όπως όταν ανεβαίνουμε "Το βουνό" (1936-37) του Balthasar Kłossowski de Rola, γνωστού με το όνομα Balthus.

Ο Γαλλοπολωνός ζωγράφος έγινε γνωστός, μεταξύ άλλων, για τις εκλεπτυσμένες απεικονίσεις της ζωής που μοιάζουν με όνειρο. Επηρεάστηκε από ζωγράφους της πρώιμης Αναγέννησης καθώς και τους σύγχρονους του Σουρεαλιστές. Αρνήθηκε να ακολουθήσει τις συμβατικότητες του κόσμου της τέχνης και να προβάλει το έργο του. Ισχυρίζονταν πως τα έργα ζωγραφικής ο κόσμος πρέπει να τα βλέπει και όχι να διαβάζει γι’ αυτά.

Στο έργο αυτό, απεικονίζεται ένα γραφικό αλπικό ορεινό τοπίο με ανθρώπινες μορφές που φαίνεται να μην έχουν κάποια σύνδεση μεταξύ τους. Κάθε μορφή, κάθε άνθρωπος φαίνεται να είναι απορροφημένος από τις δραστηριότητές του. Βρισκόμαστε στο κατώφλι του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου και το βουνό προσεγγίζεται με ιδιαίτερο τρόπο. Δεν συμβολίζει ένα μέρος χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς αλλά έναν χώρο αναμονής πριν την καταστροφή. Τι κι αν οι άνθρωποι που το έχουν ανεβεί μοιράζονται τον ίδιο χώρο. Είναι μαζί στο βουνό, με την πλάτη γυρισμένη ο ένας στον άλλον. Η σύνδεση δεν είναι εκεί. 

Όταν το "μαζί" σημαίνει σύνδεση με τους άλλους, μπορούμε να είμαστε σε επαφή με τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια του εαυτού μας. Και να επιδιώκουμε να ερχόμαστε σε επικοινωνία με τους άλλους. Να δημιουργούμε μαζί, μια σχέση, μια συνεργασία. Χωρίς να φοβόμαστε την επίδραση του άλλου μέσα μας. Μπορούμε να είμαστε αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο; Να κρυβόμαστε στη σκιά του βουνού; Σαν κρίκοι στην αλυσίδα της φύσης, θέλουμε τη σύνδεση με τον χώρο που μας περιβάλλει, με τους ανθρώπους που τον απαρτίζουν. Να είμαστε μαζί, με σύνδεση, να κάνουμε μαζί όσα μάς δίνουν νόημα και ομορφιά.