Ο ουμανισμός του Σικελιώτη και του Τάσσου

 Ο άνθρωπος στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος 

Δεύτερο Σάββατο του 2025, να προσδώσουμε χρώμα απλότητας και άρωμα φιλίας κάνοντας μια σύντομη περιήγηση στην έκθεση που φιλοξενείται τούτες τις ημέρες στο Τελλόγλειο, στη Θεσσαλονίκη. Και αναδεικνύει την κοινή πορεία και δυνατή φιλία δύο γνωστών δημιουργών, του Γιώργου Σικελιώτη και του Τάσσου (Αλεβίζου).

Οι δύο δημιουργοί γνωρίστηκαν στη Σχολή Καλών Τεχνών, στην Αθήνα, δίνοντας φωνή και μορφή σε προσωπικά βιώματα. Δέθηκαν με δυνατή φιλία, ανταλλάσσοντας παρόμοιες κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες. Ξεκίνησαν να εμπνέονται και να δημιουργούν την εποχή που κυριαρχούσε ο Ιμπρεσιονισμός, που ζητούσε να αποτυπώνεται στον καμβά η πρώτη εντύπωση για ένα γεγονός- έναν άνθρωπο- ένα τοπίο. Αν και θέλησαν να απομακρυνθούν από επιρροές του εξωτερικού, στα έργα τους διακρίνουμε πινελιές του κυβισμού. Ο ρεαλισμός απουσιάζει παραχωρώντας τη θέση του στην απλότητα και τη λαϊκή παράδοση.

Παιδί προσφυγικής οικογένειας, ο Σικελιώτης τιμά δημιουργικά την προσφυγική οικογένεια. Στα έργα του, οι μορφές είναι στιβαρές, με το βάθος να απουσιάζει. Ο πατέρας είναι απών, με τη μορφή της μητέρας να κυριαρχεί. Τα μάτια της, πελώρια, προβάλλουν σαν καθρέπτης για την αμφιθυμία και τη συνύπαρξη του πόνου με την ελπίδα.

Παιδί αγροτικής οικογένειας, ο Τάσσος αναδεικνύει δημιουργικά την αξία της αγροτικής οικογένειας. Το βάθος απουσιάζει για να αποδώσει τιμή στον άνθρωπο- τον αγρότη- την αγρότισσα. Από τα πιο γνωστά του έργα, η θεματική ανάθεση από την εταιρεία Παπαστράτος με θέμα, την καλλιέργεια του καπνού - πέντε στάδια, πέντε αναπαραστάσεις αρμονικά δεμένες.  

Κοινή θεματική, πέρα από τον άνθρωπο της καθημερινότητας, η μουσική, ως τρόπος έκφρασης και επικοινωνίας, ως τρόπος επούλωσης πληγών, ως τρόπος ύπαρξης. Με τον Τάσσο να διακρίνεται στην εικονογράφηση των εξώφυλλων δίσκων. Λέγεται πως η Μπέλλου εμπιστεύονταν τα εξώφυλλα των δίσκων της μόνο στον Τάσσο.

Μέλη του ΕΑΜ Καλλιτεχνών και οι δύο, στα χρόνια του εμφύλιου πολέμου εμψύχωναν τους αγωνιστές- τις αγωνίστριες μέσα από το έργα τους. Το ζητούμενο, η ομόνοια, η κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι βλέπουμε σε έργα τους ανθρώπους με διαφορετικές αφετηρίες να κάθονται μαζί, στο ίδιο τραπέζι, και να μοιράζονται το ίδιο ποτό. Μια εικόνα, 1000 λέξεις, όμορφες και δυνατές.

Αναρωτιέμαι πώς θα τους φαίνονταν η κοινωνία του σήμερα. Πώς θα ένιωθαν άραγε βλέποντας πως οι πόλεμοι δεν σταματούν ποτέ, αλλάζουν απλώς μορφή και ιδεολογία. Και πως κεκτημένα που διασφαλίστηκαν με κόπο και αγωνία, αρχίζουν και σβήνουν στον αγώνα της επιβίωσης. Ποιους/ποιες θα έβαζαν να καθήσουν μαζί στο τραπέζι της ομόνοιας; Θα υπήρχε στο τραπέζι αυτό απλότητα και φιλία; Ίσως προσωπική επιθυμία, μαζί με μια κάποια αγωνία, για το 2025: θα μπορούμε να αντικρίζουμε όσα εμφανίζονται στο διάβα μας με απλότητα, μακριά από σύνθετες και περίπλοκες ματιές, με διάθεση φιλική, μακριά από θυμούς και φόβους (;)