Υπάρχει μια δήλωση που επαναλαμβάνεται τακτικά στα κοινωνικά μέσα: Όλοι μας έχουμε μία ιστορία να πούμε. Συμφωνώ. Ολοι μας έχουμε μια ιστορία που περιμένει την κατάλληλη στιγμή, να αντικρίσει το φως του ήλιου. Μπορεί να περνά μέσα από το φίλτρο των προσωπικών εμπειριών, ενός μυστικού, ενός ψιθύρου, ή να πλάθεται με τη βοήθεια της φαντασίας, ή και τα δυο μαζί. Όπως όταν βρέθηκα πρόσφατα με ομάδα νέων ανθρώπων. Και με χαρά διαπίστωσα πως όταν οι νέοι έχουν κέφια, έχουν μια ενδιαφέρουσα ιστορία να πουν. Συζητάμε λοιπόν για διεθνή λογοτεχνία, και την εμφάνισή του κάνει ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ μαζί με την ιστορία των έξι λέξεων που λέγεται πως έγραψε, μια ιστορία που εγκαινίασε τον θεσμό των μικρών ιστοριών-αστραπή. Λέγεται πως τα χρόνια που εργάζονταν ως πολεμικός ανταποκριτής, σύχναζε σε μπαράκια με το αλκοόλ να ρέει πάνω στη θλίψη της φρίκης του πολέμου. Ένα βράδυ, ο  Χέμινγουεϊ βρίσκεται με δύο φίλους καλλιτέχνες. Οι φίλοι στοιχηματίζουν πως δεν θα καταφέρει να γράψει μία ιστορία με αρχ...

Ένα κείμενο στη μνήμη όσων δεν πρόλαβαν να χαρούν την άνοιξη της νιότης, και τη ζωή Το ημερολόγιο δείχνει 1 η του Μάρτη, λεπτά βραχιόλια από κόκκινη και άσπρη κλωστή κοσμούν τα χέρια εκείνων που δεν θέλουν να τους ‘πιάσει’ ο ήλιος όταν προβάλλει στον ουρανό. Η φύση διακριτικά ξυπνά από τη νάρκη του χειμώνα. Και να που προβάλλουν οι πρώτοι καρποί της φύσης. Και κάτι μέσα μας, μέσα στους ανθρώπους, φαίνεται να ξυπνά, να βγαίνει από τη ‘νάρκη’ συνειδητά, με τους πρώτους καρπούς της αλλαγής να προβάλλουν δειλά. Συγκεκριμένα γεγονότα, συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις των τελευταίων εβδομάδων αποκαλύπτουν μία επιθυμία που μοιράζονται πολλοί, πάρα πολλοί: να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή και την καθημερινότητά της. Στην πρώτη σειρά προβάλλει η ανάγκη για συνειδητές επιλογές και συνειδητές πράξεις, Για την ανάληψη της ευθύνης των λόγων και των έργων μας. Για την κατανόηση των αναγκών, των φόβων και επιθυμιών των άλλων. Για μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, με το ‘...